Osoba poszkodowana w wypadku ma często zwiększone potrzeby związane z leczeniem i rehabilitacją. Tego typu potrzeby oznaczają dla poszkodowanego zwiększone koszty, do których pokrycia zobowiązany jest sprawca szkody i tym samym jego zakład ubezpieczeń w zakresie OC.
Renta a zwiększone potrzeby
Wydatki te zazwyczaj występują w dłuższej perspektywie czasowej i comiesięczne ich egzekwowanie może być nadmiernie uciążliwe. Dlatego też, przy tak zwiększonych potrzebach można żądać świadczenia, jakim jest renta z OC na zwiększone potrzeby, wykazując zgodnie z art. 6 k.c. jej zasadność. Dla skutecznego wykazania uprawnienia do tego typu renty wystarczy przedstawienie zaświadczenia lekarskiego wskazującego zakres zwiększonych potrzeb i prawdopodobny czas, w jakich będą one występowały.
Przy tak szerokim określeniu obowiązku świadczenia niemożliwy jest precyzyjny wymiar jego wysokości. Wymiar takiej renty określa się na podstawie ustalonego zakresu potrzeb oraz ogólnej wiedzy o kosztach leczenia, opieki i zabiegów rehabilitacyjnych. Nie oznacza to jednak, że renta na zwiększone potrzeby będzie przez cały czas w jednakowej wysokości. Jej wymiar może się zmniejszać lub zwiększać w zależności od potrzeb i faktycznie ponoszonych dodatkowych kosztów przez poszkodowanego. Zmiany wymiaru renty może żądać poszkodowany w każdym czasie, jej wymiar może też badać zakład ubezpieczeń. Renta na zwiększone potrzeby może przybrać charakter czasowy lub stały, w zależności od określenia czasu występowania zwiększonych potrzeb u osoby poszkodowanej. Renta z OC o charakterze czasowym przyznawana jest wtedy, gdy następstwa szkody osobowej są długotrwałe, ale odwracalne. Gdy następstwa mają charakter nieodwracalny, ustala się rentę stałą.
Renta uzupełniająca z OC
Na skutek następstw powypadkowych poszkodowany może utracić zdolność do pracy zarobkowej. Utrata zdolności do pracy może mieć charakter zarówno okresowy, jak i stały. W wypadku czasowej utraty zdolności do pracy, poszkodowany może wystąpić do zakładu ubezpieczeń z roszczeniem o pokrycie powstałej straty w postaci utraconego zarobku. Natomiast, jeżeli utrata ma charakter stały, np. poszkodowany nie będzie mógł pracować co najmniej przez 2 lata, osoba poszkodowana może zwrócić się do zakładu ubezpieczeń z roszczeniem rentowym.
Przy rozpatrywaniu roszczenia o rentę uzupełniającą należy przede wszystkim ustalić, w jakim zakresie osoba poszkodowana rzeczywiście utraciła zdolność do wykonywania pracy zarobkowej. Oceny dokonuje się po zakończeniu leczenia obrażeń powypadkowych, gdy możliwe jest określenie charakteru i faktycznego rozmiaru następstw oraz ich wpływu na możliwości dalszej pracy zawodowej poszkodowanego. Pomocna w tej sprawie jest zwykle decyzja lekarza orzecznika działającego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, który dokonuje medycznej oceny: czy utrata zdolności do pracy jest całkowita i stała czy tylko częściowa.
W przypadku częściowej utraty zdolności do wykonywania pracy zawodowej poszkodowany może żądać przyznania renty uzupełniającej w takim stopniu, w jakim utracił zdolność do jej wykonywania. Może się również zdarzyć, że stan zdrowia poszkodowanego tak się poprawi i będzie mógł wrócić do pracy w pełnym wymiarze, co będzie skutkowało zakończeniem obowiązku rentowego ubezpieczyciela.